Σε καθημερινή βάση όλοι μας καλούμαστε να
πάρουμε οικονομικές αποφάσεις μικρότερης ή μεγαλύτερης βαρύτητας. Από τα
καθημερινά ψώνια, έως συνθετότερες οικονομικές πράξεις όπως η διαπραγμάτευση
των όρων ενός στεγαστικού δανείου. Σε κάθε μας απόφαση και σύμφωνα με την
βασική οικονομική θεωρία, η επιλογή μας γίνεται με γνώμονα την προάσπιση του
οικονομικού μας συμφέροντος. Δηλαδή θα επιλέξουμε το φθηνότερο από δύο όμοια
προϊόντα. Στους περισσότερους από
εμάς αυτές οι καθημερινές «οικονομικές» επιλογές είναι υποσυνείδητες.
Όταν όμως πρόκειται για ακόμη πιο σύνθετες
οικονομικές αποφάσεις, αυτές παίρνονται από ανθρώπους εξαιρετικά
καταρτισμένους, που είναι σε θέση να αντιληφθούν και την παραμικρή διαφοροποίηση
στο κόστος, ή στο ύψος της ζημίας, ώστε να είμαστε σίγουροι ότι οι αποφάσεις
τους είναι πραγματικά οι ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΤΕΡΕΣ.
Οι «Μνημονιακοί μας αντισυμβαλλόμενοι» είχαν να επιλέξουν μεταξύ του κόστους που για αυτούς συνεπάγεται το Μνημόνιο ΙΙ, και του οποιουδήποτε άλλου κόστους το οποίο θα μπορούσε η Ελληνική πλευρά να αντιπροτείνει (πράγμα που ασφαλώς δεν έκανε παρά μόνο θέτοντας σε εμάς το δίλημμα Μνημόνιο ή Χάος). Ελλείψει όπως γίνεται κατανοητό ουσιαστικής αντιπρότασης, οι ξένοι τεχνοκράτες (με την εγκληματική τουλάχιστον αποχή των εγχωρίων πολιτικών διαπραγματευτών) δημιούργησαν την οικονομικότερη για αυτούς λύση, εξασφαλίζοντας ΠΛΗΡΩΣ τις απαιτήσεις τους (Αγγλικό Δίκαιο, Δικαστήρια Μεγάλου Δουκάτου), παράλληλα υποβαθμίζοντας τις εγχώριες (κούρεμα ομολόγων ασφαλιστικών ταμείων, εξάτμιση καταθέσεων ΔΕΚΟ και ταμείων στην Τράπεζα της Ελλάδος). Με την πρόφαση δε της δημοσιονομικής προσαρμογής (μέρος της οποίας είναι πραγματικά απαραίτητο για την πρόοδο της χώρας, εφαρμοζόμενη όμως με διαφορετικό τρόπο και κάτω από διαφορετικές συνθήκες[1]), η χώρα θα υποχρεούται να δουλεύει αποκλειστικά και μόνο για την αποπληρωμή ενός δυσβάσταχτου χρέους. Ένα χρέος που ΚΑΝΕΙΣ στο εξωτερικό δεν πιστεύει ότι μπορεί να αποπληρωθεί. Τρανταχτή απόδειξη η έκπτωση με την οποία πωλούνται τα πρόσφατα εκδοθέντα ομόλογα κάτω από την ομπρέλα του PSI, παρά τις ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΈΣ και ΣΧΕΔΟΝ ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΕΙΣ που παρέχουν στους κατόχους τους.
Οι «Μνημονιακοί μας αντισυμβαλλόμενοι» είχαν να επιλέξουν μεταξύ του κόστους που για αυτούς συνεπάγεται το Μνημόνιο ΙΙ, και του οποιουδήποτε άλλου κόστους το οποίο θα μπορούσε η Ελληνική πλευρά να αντιπροτείνει (πράγμα που ασφαλώς δεν έκανε παρά μόνο θέτοντας σε εμάς το δίλημμα Μνημόνιο ή Χάος). Ελλείψει όπως γίνεται κατανοητό ουσιαστικής αντιπρότασης, οι ξένοι τεχνοκράτες (με την εγκληματική τουλάχιστον αποχή των εγχωρίων πολιτικών διαπραγματευτών) δημιούργησαν την οικονομικότερη για αυτούς λύση, εξασφαλίζοντας ΠΛΗΡΩΣ τις απαιτήσεις τους (Αγγλικό Δίκαιο, Δικαστήρια Μεγάλου Δουκάτου), παράλληλα υποβαθμίζοντας τις εγχώριες (κούρεμα ομολόγων ασφαλιστικών ταμείων, εξάτμιση καταθέσεων ΔΕΚΟ και ταμείων στην Τράπεζα της Ελλάδος). Με την πρόφαση δε της δημοσιονομικής προσαρμογής (μέρος της οποίας είναι πραγματικά απαραίτητο για την πρόοδο της χώρας, εφαρμοζόμενη όμως με διαφορετικό τρόπο και κάτω από διαφορετικές συνθήκες[1]), η χώρα θα υποχρεούται να δουλεύει αποκλειστικά και μόνο για την αποπληρωμή ενός δυσβάσταχτου χρέους. Ένα χρέος που ΚΑΝΕΙΣ στο εξωτερικό δεν πιστεύει ότι μπορεί να αποπληρωθεί. Τρανταχτή απόδειξη η έκπτωση με την οποία πωλούνται τα πρόσφατα εκδοθέντα ομόλογα κάτω από την ομπρέλα του PSI, παρά τις ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΈΣ και ΣΧΕΔΟΝ ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΕΙΣ που παρέχουν στους κατόχους τους.
Είναι πρόδηλο ότι η λύση του Μνημονίου
ελαχιστοποιεί τις οικονομικές συνέπειες για τους ξένους πιστωτές, μεγιστοποιεί
την οδύνη στον Ελληνικό λαό και δημιουργεί συνθήκες μακροχρόνιας ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ
ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗΣ.
ΦΙΛΟΙ
Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΠΛΕΟΝ ΣΤΙΣ 6 ΜΑΪΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου